જà«àªžàª¾àª¨ નો અપચો (અજીરà«àª£ )…..
રાજાનો માનીતો ઠપંડિત ખà«àª¬àªœ વિધવાન હતો, રાજા ને નિતà«àª¯ નવા શà«àª²à«‹àª• સંàªàª³àª¾àªµà«‡,રાજા તરફથી ઇનામ અને સનà«àª®àª¾àª¨ મળે,
નગર આખà«àª‚ સનà«àª®àª¾àª¨ કરે,તેથી અàªàª¿àª®àª¾àª¨à«‡ ચઢà«àª¯à«‹,તેને થયà«àª‚ મારા જેવો કોઈ પંડિત નહિ ,રાજા પણ મને સનà«àª®àª¾àª¨ આપે, કોઈ મારી
સામે બોલી શકે નહિ.
પંડિતે નદી કાંઠે ફરતાં ફરતાં સાજે àªàª• કાવà«àª¯ બનાવà«àª¯à«àª‚..પહેલો મૂરખ ચાલે સાંજ..બીજો મૂરખ પરણે વાંàª.. તà«àª°à«€àªœà«‹ મૂરખ કà«àª¦à«‡ કà«àªµàª¾..
ચોથો મૂરખ ખેલે જà«àªµàª¾.. આ રીતની પંકà«àª¤àª¿ બોલતો હતો, તà«àª¯àª¾àª‚ àªàª• àªàª°àªµàª¾àª¡ બકરી નà«àª‚ ટોળà«àª‚ ચરાવી ગામ તરફ જઈ રહà«àª¯à«‹ હતો,તેમાં
બકરી નà«àª‚ àªàª• બચà«àª¯à«àª‚ જેનà«àª‚ નામ તેને કà«àª¡à«€… રાખà«àª¯à«àª‚ હતà«àª‚, પંડિત જયારે કાવà«àª¯ બોલતો હતો તà«àª¯àª¾àª°à«‡ àªàª°àªµàª¾àª¡ કà«àª¡à«€..ઈ..ઈ ઠકà«àª¡à«€ ઈ..ઈ
કહી બકરી ના બચà«àª¯àª¾ ને બોલાવતો હતો પંડિતે સાંàªàª³à«àª¯à«àª‚ મારી કવિતા ને આ મà«àª°à«àª– કà«àª¡à«€ (ખોટી) કહે છે, શૠસમજે છે ! તેના મનમાં !
àªàª°àªµàª¾àª¡ ને કહà«àª¯à«àª‚ અલà«àª¯àª¾ તે કà«àª¡à«€ કેમ કહી ? àªàª°àªµàª¾àª¡ કહે àªàª• વાર નહિ સતà«àª¤àª° વાર કà«àª¡à«€.
પંડિત ને કà«àª°à«‹àª§ આવà«àª¯à«‹,બીજા દિવસે રાજા ને આ કવિતા સંàªàª³àª¾àªµà«€ અરà«àª¥ કહà«àª¯à«‹ રાજા ઠખà«àª¶ થઇ ઇનામ દેતાં પંડિતે ઇનામ લેવાનો
ઇનકાર કરà«àª¯à«‹ અને પહેલા પેલા મà«àª°à«àª– àªàª°àªµàª¾àª¡ ને સજા કરો જેને મારી કવિતા ને કà«àª¡à«€(ખોટી) કહી છે અને મારà«àª‚ અપમાન કરà«àª¯à«àª‚ છે.
રાજા ઠàªàª°àªµàª¾àª¡ ને બોલાવà«àª¯à«‹ અને પૂછà«àª¯à«àª‚ તો àªàª°àªµàª¾àª¡à«‡ કહà«àª¯à«àª‚ àªàª• વાર નહિ સતà«àª¤àª° વાર ! àªàª®àª¾àª‚ નવાઈ શી ?
àªàª°àªµàª¾àª¡ નà«àª‚ પૂનà«àª¯ વધતà«àª‚ હતà«àª‚ ,અને પંડિત નà«àª‚ ગરà«àªµ ને કારણે ઘટતà«àª‚ હતà«àª‚.
રાજા ઠàªàª°àªµàª¾àª¡ ને આ કવિતા નો અરà«àª¥ સમજાવવા કહà«àª¯à«àª‚,પૂનà«àª¯ યોગે àªàª°àªµàª¾àª¡ બોલà«àª¯à«‹.. કામ પડે તબ ચાલે સાંજ,
કà«àªµàª¾àª°à«€ કનà«àª¯àª¾ ને કોણ કહે વાંàª,માર પડે તબ કà«àª¦à«‡ કà«àªµàª¾…પૈસા હોય.. તો ખેલે.. જà«àªµàª¾.
રાજા કહે અરà«àª¥ બરાબર છે,ખà«àª¶ થઇ ને પંડિત ની જગà«àª¯àª¾ ઠàªàª°àªµàª¾àª¡ ને બેસાડà«àª¯à«‹.
પંડિત નà«àª‚ અàªàª¿àª®àª¾àª¨ ઓગળી ગયà«àª‚.